Spotkania:

wtorki: Msza św. o godz. 18:00 i spotkanie w klasztorze

Opiekun:

o. Janusz Murzynowski OCD

Na początku roku 2002 rozpoczęto rzymski etap procesu beatyfikacyjnego Sługi Bożego ks. Franciszka Blachnickiego, założyciela Ruchu Światło-Życie.

Sł. b. ks. Franciszek Blachnicki

Ks. F. Blachnicki urodził się w 1921 roku. Jako osiemnastoletni młodzieniec brał udział w kampanii wrześniowej, a po kapitulacji podjął działalność konspiracyjną. W marcu 1940 roku ujęty przez Gestapo został uwięziony i następnie wywieziony do obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu, gdzie przebywał czternaście miesięcy, w tym dziewięć miesięcy w kompanii karnej i około miesiąca w bunkrze głodowym, w bloku śmierci. Następnie przeniesiony do więzienia śledczego w Katowicach, skazany został przez sąd na karę śmierci przez ścięcie. Na wykonanie wyroku oczekiwał w celi śmierci około pięciu miesięcy, po czym zamieniono ten wyrok na dziesięć lat więzienia. Karę tę odbywał w obozach i więzieniach niemieckich do roku 1945.

W celi śmierci otrzymał nadprzyrodzony dar wiary. Tam też zrodziła się decyzja oddania swojego życia na służbę Chrystusowi. Po zakończeniu wojny wstąpił do Seminarium Duchownego w Krakowie, a po jego ukończeniu w 1950 roku przyjął święcenia kapłańskie. Jego służba Bogu i Kościołowi trwała około czterdziestu pięciu lat. Przerwała ją śmierć w lutym 1978 roku poza Ojczyzną, w Carlsbergu w Niemczech. Grób – Sarkofag Sługi Bożego znajduje się w Krościenku nad Dunajcem, w kościele p.w. Dobrego Pasterza.

Za swoją działalność, która zrodziła się z troski o młodzież i rodziny, a także o trzeźwość Narodu (Oaza Żywego Kościoła, Krucjata Wstrzemięźliwości) był prześladowany i więziony przez władze komunistyczne.

„Ruch Światło-Życie ma swoje źródło w nurcie odnowy Soboru Watykańskiego II, dlatego – jak wierzymy – powstał z inspiracji Ducha Świętego i jest od samego początku – używając określenia Założyciela – dziełem Niepokalanej, Matki Kościoła” (z dokumentu „Charyzmat i duchowość Ruchu Światło-Życie”)

Założyciel, Sługa Boży ks. Franciszek Blachnicki odczytując znaki czasu, rozpoczął dzieło Oaz Żywego Kościoła od organizowania rekolekcji dla ministrantów (1954), Krucjaty Wstrzemięźliwości (1957-1960), a w latach następnych wypracował cały system formacyjno-ewangelizacyjny, obejmujący dzieci, młodzież, dorosłych i rodziny (1973).

Ruch Żywego Kościoła (od 1976 roku Ruch Światło-Życie) został zawierzony Niepokalanej Matce Kościoła 11 czerwca 1973 roku w Krościenku n/ Dunajcem przez kardynała Karola Wojtyłę. Akt ten Ruch uznaje za swój akt konstytutywny. Statua Patronki Ruchu, Niepokalanej Matki Kościoła znajduje się w Centrum Ruchu.

Kopia Górka w Krościenku jest siedzibą Ruchu i jego centrum duchowym. Jest także siedzibą żeńskiej wspólnoty konsekrowanej założonej przez Sługę Bożego: Instytutu Niepokalanej Matki Kościoła.

Kapłanów Ruchu ks. Franciszek Blachnicki gromadzi od początku wokół ideału Chrystusa Sługo – którego biblijny wizerunek przedstawia statua znajdująca się w centrum duchowości w kaplicy na Kopiej Górce – tak powstaje Stowarzyszenie „Unia Kapłanów Chrystusa Sługi”.

W ramach Ruchu powstaje także wspólnota rodzin: „Domowy Kościół”.

Wspólnoty Ruchu istnieją poza Polską jeszcze w Czechach, Słowacji, Niemczech i wielu innych krajach.

Formacja

Cel i program Ruchu najkrócej wyrażają dwa greckie słowa: ΦΩΣ (czyt.: FOS), ΖΩΗ (czyt.: ZOE) – Światło-Życie, wpisane w znak krzyża.

W znaku tym zawarty jest postulat jedności i harmonii między światłem i życiem, między słowem i czynem. Znak FOS-ZOE jest streszczeniem chrześcijańskiego powołania, jest też programem ucznia Chrystusa, który zmierza ku dojrzałości chrześcijańskiej.

Jedyną pełnią światła i życia jest sam Bóg. W tej pełni możemy uczestniczyć, bo dzięki Jezusowi Chrystusowi mamy ukazaną drogę: Jego życie, śmierć i zmartwychwstanie. Jesteśmy powołani do bycia dziećmi światłości, dokonać się to jednak może tylko przez światło wiary i osobiste przyjęcie Jezusa Chrystusa jako Prawdziwej Światłości i życia wiarą (nierozerwalność wiary i miłości), przez liturgię, diakonię (służbę) i martyrię (świadectwo).

Widzimy Jezusa Chrystusa w czasie męki i krzyża, kiedy to zostały ze sobą splecione nierozdzielnie światło i życie, i chcemy kroczyć za naszym Panem i Zbawicielem we wspólnocie Kościoła.

Formacja ucznia Chrystusa dokonuje się w Ruchu na rekolekcjach letnich i małej grupie dzielenia w ciągu roku oraz przez włączenie się w życie Kościoła lokalnego, czyli przez służbę w każdym wymiarze i na różne sposoby – formacja wokół ideału Chrystusa Sługi.

Oaza Nowego Życia (ONŻ) – piętnastodniowe rekolekcje letnie, czyli Oaza – to przeżywanie historii zbawienia w oparciu o tajemnice różańcowe i schemat roku liturgicznego.

ONŻ I stopnia – poprzedzona jest ewangelizacją, która ma prowadzić uczestników do przyjęcia Jezusa Chrystusa jako Pana i Zbawiciela i do włączenia się w grupę uczniów Chrystusa. Pierwszy etap deuterokatechumenatu (powtórnego katechumenatu) realizowany jest według „Drogowskazów Nowego Człowieka, czyli dziesięciu kroków ku dojrzałości chrześcijańskiej”.

ONŻ II stopnia – wprowadza w biblijną tajemnicę zbawienia i w ciągu roku do kręgów biblijnych (grupy dzielenia). Na tym etapie istotnym elementem jest odnowa przyrzeczeń chrzcielnych i przeżycie Triduum Paschalnego w formie rekolekcji.

ONŻ III stopnia – wprowadza w misterium Chrystusa (mistagogia) i obejmuje pogłębienie świadomości tajemnicy życia Kościoła oraz odkrywanie swojego w nim miejsca, w posłudze diakonijnej.

Domowy Kościół

Na poszczególnych stopniach oaz rekolekcyjnych, a zwłaszcza na pierwszym stopniu, formacja małżonków poszerzona jest o zagadnienia duchowości małżeńskiej i życia rodzinnego. Na stopniu drugim o liturgię rodzinną, a na trzecim o budowanie wspólnoty małżeńskiej i rodzinnej w Kościele.

W ciągu roku formacja małżonków dokonuje się w rodzinie na comiesięcznych spotkaniach kręgu rodzin i przez uczestnictwo w dniach wspólnoty.

Dla młodych grup wiekowych Ruch proponuje formację w Oazie Dzieci Bożych i Oazie Nowej Drogi, kontynuowaną w ciągu roku głównie w zespołach służby liturgicznej, przez uczestnictwo w małych grupach i w dniach wspólnoty.

„Rezultatem formacji podstawowej członków Ruchu jest świadomość odpowiedzialności za sprawy Kościoła i świata, która wyraża się w podejmowaniu służby na rzecz Ruchu i wspólnot lokalnych.

Z poczucia odpowiedzialności za losy Narodu wyrosła Krucjata Wyzwolenia Człowieka. Osoby podejmujące posługę w Ruchu określa się mianem „Diakonii Ruchu Światło-Życie”.” (z dokum. „Charyzmat i duchowość Ruchu Światło-Życie”)

Duchowość Ruchu

Najkrócej wyrażają ją „Drogowskazy Nowego Człowieka, czyli 10 kroków ku dojrzałości chrześcijańskiej”, które uczestnik Oazy przyjmuje do swojego życia na każdy etap formacji.

Drogowskazy

JEZUS CHRYSTUS jest moim Światłem i Życiem oraz jedyną drogą do Ojca; przyjąłem Go jako mojego Pana i Zbawiciela: oddałem Mu swoje życie, aby nim kierował.

NIEPOKALANA jest dla mnie najdoskonalszym wzorem Nowego Człowieka oddanego całkowicie w Duchu Świętym Chrystusowi, Jego słowu i dziełu; dlatego oddaję się Jej, rozważam z Nią w różańcu tajemnice zbawienia i naśladują Ją.

DUCH ŚWIĘTY namaścił Jezusa; dzięki Chrystusowi i ja otrzymałem Ducha Świętego, który sprawił, że narodziłem się na nowo do życia dziecka Bożego skierowanego w miłości i posłuszeństwie ku Ojcu; dlatego chcę prowadzić życie w Cuchu, poddając się Jego natchnieniom i mocy.

KOŚCIÓŁ – wspólnota pielgrzymującego ludu Bożego, zjednoczona z Ojcem przez Syna w Duchu Świętym jest jedynym środowiskiem życia, w którym może rozwijać się Nowy Człowiek; chcę wzrastać coraz głębiej w tę braterską wspólnotę poprzez żywą komórkę małej grupy w ramach Kościoła lokalnego, który jest znakiem i urzeczywistnieniem Kościoła powszechnego.

SŁOWO BOŻE stanie się dla mnie światłem życia, jeśli będę podejmował stały wysiłek zachowania go, pójścia za nim i czynienia go słowem życia; dlatego chcę karmić się nim jak najczęściej szczególne poprzez osobiste i wspólne z braćmi studiowanie Pisma świętego.

MODLITWA jest oddechem Nowego Życia, wielkim przywilejem i radością Nowego Człowieka, źródłem mocy i dziełem Ducha Świętego w nas; dlatego chcę być wierny praktyce codziennego Namiotu Spotkania.

LITURGIA, szczególnie eucharystyczna, jest uprzywilejowanym miejscem spotkania z Chrystusem w Duchu Świętym, znakiem objawiającym i urzeczywistniającym tajemnicę Kościoła – wspólnoty oraz źródłem i szczytem jego życia; dlatego chcę zawsze jak najpełniej w niej uczestniczyć, a moim zaszczytem i radością jest służba w zgromadzeniu liturgicznym według wszelkich zaleceń soborowej odnowy liturgii.

ŚWIADECTWO słowa i życia jest nakazem Pana, który chce, aby światłość nasza świeciła przed ludźmi i dlatego obiecał nam moc Ducha Świętego, abyśmy mogli stać się Jego świadkami; ufając tej mocy i modląc się o nią chcę przy każdej okazji wyznać Chrystusa, mojego Pana i Zbawiciela.

NOWA KULTURA polega na uwolnieniu człowieka od wszystkiego, co poniża jego godność oraz na rozwijaniu wartości osoby i wspólnoty we wszystkich dziedzinach życia; jest ona dziś bardzo potrzebną formą świadectwa i ewangelizacji; moim świadectwem w tej dziedzinie będzie więc ofiara całkowitej abstynencji od alkoholu, tytoniu i wszelkich narkotyków oraz szerzenie kultury czystości i skromności jako wyrazu szacunku dla osoby.

AGAPE czyli piękna miłość, którą Duch Święty rozlewa w sercach naszych, dzięki której osoba może odnaleźć się w pełni przez bezinteresowny dar z siebie (KDK 24) dla Boga i bliźnich, jest najwyższą formą świadectwa i urzeczywistniania się osoby; dlatego poprzez stałą metanoię, przekreślanie swego egoizmu, naśladowanie Chrystusowego Krzyża, chcę wdrażać się w postawę bezinteresownej służby – diakonii, służąc na wzór Syna Człowieczego wspólnocie Kościoła oraz wszystkim braciom, zwłaszcza najmniejszym i uciśnionym.

Kronika

W parafii p.w. Opieki św. Józefa we Wrocławiu, jesienią roku 1982, po rekolekcjach ewangelizacyjnych z wykorzystaniem pomocy filmu „Jezus”, powstają pierwsze grupy Ruchu Światło-Życie: młodzieżowa i dorosłych, które gromadzą się na spotkaniach modlitewno-biblijnych prowadzonych przez animatorów z zewnątrz. Latem 1983 roku na rekolekcje oazowe wyjeżdżają pierwsze osoby z parafii, to samo dzieje się również w roku następnym.

Jesienią 1984 roku, w ogłoszeniach niedzielnych padło zaproszenie na spotkanie z Oazą skierowane do dorosłych. Na pierwsze spotkanie przyszło wiele, bo około stu osób, jednak z czasem było ich coraz mniej, aż pozostało ich około dwudziestu. Osoby te kontynuowały spotkania na modlitwie i czytaniu Pisma świętego, by w ten sposób stopniowo poznawać Pana Boga.

W roku 1985 kolejna grupa pięcioosobowa uczestniczyła w rekolekcjach letnich i tak już było co roku…

W Kronice redagowanej przez Wspólnotę Ruchu Światło-Życie czytamy:

„Każdego lata kilka osób wyjeżdża na rekolekcje – niedużo, cztery, pięć osób, a w roku 1989 nawet tylko jedna. Spotkania cotygodniowe i oazy letnie jednak „robią swoje” – mimo mało sprzyjających warunków: braku kapłana opiekującego się, braku osób z pełną formacją, diakonii muzycznej i wielu innych – trwamy w wzrastamy wewnętrznie.. Dzięki wyjazdom letnim i wyjazdom na Diecezjalne Dni Jedności pozostajemy w łączności z innymi wspólnotami. Dzięki modlitwie wspólnotowej wiemy, że czekać warto, doświadczamy jedności na modlitwie. Wierzymy, że przyjdzie pora wzrastania zewnętrznego i podejmowania posługi”.

Modlitwy zostały wysłuchane. Od 1992 roku grupa rozwija się duchowo i wzrasta ilościowo pod opieką kolejnych Ojców Karmelitów Bosych, których Bóg w swojej opatrzności daje nam jako asystentów kościelnych.

W roku formacyjnym 1992/1993 są trzy grupy formacyjne i grupa modlitewna o formule otwartej. Powstaje krąg rodzin – Domowy Kościół. Rozpoczynają się comiesięczne spotkania modlitewno-formacyjne dla animatorów z udziałem kapłana. Wspólnota włącza się w działalność punktu charytatywnego. Pomaga w prowadzeniu osób dorosłych do przyjęcia Sakramentów świętych. Prowadzi godzinną adorację Najświętszego Sakramentu w każdą pierwszą niedzielę miesiąca. Otrzymuje w pomieszczeniach duszpasterskich klasztoru własną salkę.

W roku 1993/1994 powstaje kolejna grupa formacyjna dziewcząt i rozpoczynają się spotkania grupy modlitwy wstawienniczej. Kilka osób codziennie spotyka się na Jutrzni, modlitwie brewiarzowej.

Zimą 1995 roku rozpoczyna się remont chałupki w Mlądzu, dzierżawionej od znajomych. Po remoncie przeprowadzonym własnymi środkami, chałupka staje się domem rekolekcyjnym. Warunki są bardzo pionierskie, ale jesteśmy szczęśliwi! Możemy organizować rekolekcje! W czerwcu 1995 roku uczestniczymy w trzydniowych rekolekcjach przygotowujących nas do posługi diakonijnej – Triduum Pentakostalne. W lipcu tegoż roku z łaski Bożej i za zgodą moderatora diecezjalnego organizujemy ONŻ I stopnia dla dorosłych. Moderatorzy, animatorzy i uczestnicy są z naszej wspólnoty parafialnej. Rok później są już dwa turnusy: ONŻ II stopnie dorosłych i Oaza Dzieci Bożych.

W roku 1997 po powodzi lipcowej, która zniszczyła klasztor i między innymi naszą salkę grupy zawiesiły regularnych spotkań. Po kilku tygodniach, kiedy usuwano jeszcze skutki powodzi, kilka osób wznowiło spotkania grupy modlitewnej. Jesienią wznowiły swoje spotkania również grupy Dzieci Bożych.

Wszystkie istotne wydarzenia dla rozwoju naszej wspólnoty można obejrzeć na zdjęciach i wyczytać w Kronice Ruchu Światło-Życie, założonej w roku 1992.

Aktualnie wspólnota Ruchu Światło-Życie obejmuje dzieci, młodzież, dorosłych oraz rodziny – Domowy Kościół. Spotkania formacyjne i modlitewne odbywają się co tydzień, Domowy Kościół spotyka się raz w miesiącu w kręgu rodzin. Grupa animatorów formuje się na comiesięcznych spotkaniach pod kierunkiem kapłana – asystenta.

Wszyscy członkowie wspólnoty, a szczególnie ci, którzy przeszli podstawową formację i są w grupie deuterokatechumenalnej, pogłębiają swoją osobistą formację poprzez modlitwę osobistą, czytanie i rozważanie Słowa Bożego, codzienny lub częsty udział w Eucharystii, odprawianie Liturgii Godzin.

Pogłębianie życia duchowego dokonuje się też przez udział w letnich rekolekcjach oazowych lub innych spotkaniach Ruchu, takich jak: Diecezjalne Dni Wspólnoty, Oazy Modlitwy, w szkłach animatorów, na szkleniach letnich i warsztatach.

Cała wspólnota gromadzi się raz w miesiącu (parafialny dzień jedności) na Eucharystii odprawianej w Kościele, do której wprowadzone są znaki i formy charakterystyczne dla liturgii oazowej (komentarze liturgiczne, śpiew, modlitwa wiernych, procesja z darami). Służbę w zgromadzeniu liturgicznym sprawują uczestnicy Ruchu. Po Mszy świętej wspólnota przedłuża swoje trwanie w radosnej jedności uczestnicząc w agapie – przy herbacie i cieście – z udziałem ojców karmelitów i zaproszonych gości. Służy to zacieśnieniu więzi we wspólnocie – tak różnorodnej, bo są w niej wszystkie grupy wiekowe i formacyjne, od dzieci po ludzi zaawansowanych wiekiem – i lepszemu poznaniu się podczas rozmowy, śpiewu, zabawy…

Służba w kościele parafialnym (różne formy diakonii) również służy formowaniu, szczególnie postawy „posiadania siebie w dawaniu siebie”. Członkowie Ruchu biorą udział w działalności charytatywnej, odwiedzają chorych, włączają się w różnorodne akcje przeprowadzane w parafii, w sprzedaż prasy religijnej, w kwestę, modlitwę w Kołach Żywego Różańca, biorą udział w przygotowaniach uroczystości i nabożeństw kościelnych.

Wspólnota Ruchu Światło-Życie organizuje wypoczynek dla dzieci podczas frrii zimowych i wakacji letnich na oazach i oazo-koloniach z Panem Bogiem na których obecny jest także kapłan. Podejmują również posługę animatorską na Oazach Nowego Życia.

Członków Ruchu cechuje życzliwość i otwartość na bliźniego i gotowość do niesienia pomocy również osobom spoza Ruchu.

W parafii istnieje również stanica Krucjaty Wyzwolenia Człowieka, działająca niezależnie od Wspólnoty Ruchu Światło-Życie. Wielu z nas jednak, przez złożenie Deklaracji KWC, jest uczestnikami Krucjaty. Łączymy się na modlitwie uczestnicząc w comiesięcznych Eucharystiach sprawowanych w intencjach Krucjaty, pozostajemy wierni przyrzeczeniom abstynenckim, „abyśmy mogli swoją wolnością wyzwalać naszych braci, którzy nie mogą już wyzwolić się o własnych siłach”.